Julia Franck op de divan
Arnon Grunberg in gesprek met Julia Franck

De deftige zaal van het Goethe-Institut in Amsterdam zit vol. Ik vraag me af of de mensen gekomen zijn voor Franck of voor Grunberg, die maar zelden optreedt in Amsterdam. In dat laatste geval komen ze van een koude kermis thuis, want Grunberg heeft zich duidelijk voorgenomen dat hij het vanavond niet over zichzelf gaat hebben. Ostentatief bladert hij door een grote stapel kopieën. Het zijn alle interviews die Franck ooit gegeven heeft en hij heeft ze gespeld. Ook haar boeken blijkt hij, met een markeerstift binnen handbereik, minutieus gelezen te hebben. In keurig Duits leest hij haar steeds haar eigen zinnen voor.

Die huwelijksnacht in 'De Middagvrouw', hoe bedoelt ze die scène? Franck lacht vriendelijk en vertelt dat de bruidegom in het verhaal beledigd is, wanneer zijn vrouw in bed “eine wilde Katze” blijkt te zijn. Goh wat gek, vindt Grunberg, zelf kan hij wilde katten in zijn bed wel op waarde schatten. Een beetje verlegen werpt Franck tegen dat veel mannen toch juist graag de meester zijn.

Grunberg knikt begrijpend. Of zij zelf zulke mannen wel eens tegengekomen is? En voor ze het weet deelt de winnares van de ‘Deutsche Buchpreis’ schutterig de teleurstellende ervaring van haar ontmaagding met hem en de zaal vol mensen.

De toon is gezet. Eén voor één ontlokt Grunberg zijn gesprekspartner persoonlijke bekentenissen. We horen haar vertellen over haar vlucht uit de DDR op achtjarige leeftijd, hoe ze daarna negen verschrikkelijke maanden doorbracht in een West-Duits opvangkamp en hoe ze op dertienjarige leeftijd van huis wegliep. Hoe ze pas op haar veertiende haar vader leerde kennen en hem op haar zeventiende weer aan kanker verloor en over haar eerste erotische ervaringen met haar tweelingzus.

Als ze af en toe lachend stamelt dat het nou wel erg persoonlijk wordt, houdt Grunberg haar voor: “Ja, maar ik zal straks ook een bekentenis doen.” Om haar meteen zeer beleefd geformuleerd de volgende onbeschaamde vraag op te dringen.

Het zijn stuk voor stuk opmerkelijke en ontroerende verhalen die ze over zichzelf vertelt. Maar het is ook bizar en brutaal hoe de kleine grote schrijver zijn Duitse collega hier publiekelijk op de divan legt.

Als hij na anderhalf uur besluit dat het tijd is om het gesprek af te ronden, komt de langverwachte bekentenis van zijn kant: “Ik zou graag een week bij je in huis komen.” Franck lacht haar laatste beleefde glimlach en ik zie dat ze hetzelfde denkt als ik: die rare kwibus komt mijn huis niet in.

Maaike Luttikhuis is docente Duits aan het Hervormd Lyceum West in Amsterdam.