Kijken, kijken en kopen
Berlinale 2003
Columns - 14 februari 2003
Omdat het Duitsland Instituut ons tot reportersduo benoemd heeft, voelden we ons verplicht ook een blik achter de schermen te bieden. We spraken daarvoor al onze contacten aan. En we bleken tot onze opluchting nog best een aardig netwerk te hebben.
van Marja Verburg en Katja Geelhoed
krijgen moet er minstens het tienvoudige worden bekeken. Dus voordat Nathalie naar Berlijn kwam, heeft ze over vrijwel alle films die daar draaien uitgebreid informatie verzameld. Wie maakte wat en wat is ervan bekend? Hebben we er al eens wat van uitgezonden? Daar zijn onze schema´s en logistieke bezigheden maar niets bij.
Behalve de Berlinale-films moet Nathalie ook nog eens zoveel mogelijk screenings op de European Filmmarket bekijken. Deze beurs voor producenten en aankopers moet de positie van de Europese film versterken en dient als tegenwicht van de Amerikaanse markt. Daarbij is het het onderdeel van het Berlijnse filmfestival dat het meeste geld oplevert (een pasje kost 190,- euro). Vrijwel alle Europese landen hebben een stand op de markt en tonen in de zogeheten screenings wat ze te bieden hebben. Als normale sterveling kom je de markt niet eens op. Maar wij kennen Annemarie, die als vrijwilligster aan de infobalie de hot shots en diegenen die denken dat ze dat zijn de weg wijst. En ons dus ook. Veel hectiek in nog meer talen. "Ik ben gaan turven wie zich het beleefdst gedragen", zucht Annemarie. "En het ergst zijn de Duitsers. Die zeggen nooit bedankt. Geef mij de Amerikanen maar." Inmiddels kent ze al heel wat producenten van gezicht. Van een camerateam dat haar en het marktlogo achter haar uitgebreid staat te filmen kijkt ze eveneens niet meer op. Wij proberen dat ook niet te doen. Terwijl we langs de verschillende stands lopen vullen we onze tassen met folders en gadgets. Op een poster waarop aanstormende Europese acteertalenten staan afgebeeld, ontdekken we Daan Schuurmans als enige Nederlander. Waar zijn Jacob Derwig, Ramsey Nasr en Fedja van Huet?
De Nederlandse stand is als enige geheel verlaten, maar dat komt omdat iedereen naar de première van 'Ja Zuster, Nee Zuster' is, de Nederlandse bijdrage die in aanmerking komt voor een Gouden Beer. Op de premièreparty 's avonds proeven we de sfeer. Verpleegsters in uniform delen pilletjes uit. "Het is geen XTC, hoor", vertellen ze er voor de zekerheid bij. Want als buitenlander weet je het maar nooit met die Hollanders... De film zelf werd vooral door de aanwezige Nederlanders goed ontvangen. Het overige publiek en de buitenlandse beoordelaars waren minder enthousiast.
Met kleine oogjes stonden wij de volgende ochtend weer in de rij voor onze Berlinale-kaartjes. Wij troostten ons met de gedachte dat ook de aankopers het zwaar hadden: er stond voor hen weer een lange dag film kijken op het programma. Het is kantoor houden in een bioscoop. Collega's lopen in en uit, zitten mobiel te bellen (" Pronto!"), of vallen gewoon in slaap. In vakjargon is de film dan "een beetje ingezakt". Het is een hectisch bestaan: bioscoop in en film beoordelen. Als-ie slecht is een andere bioscoop in, als-ie goed is de concurrent voor zijn.
Maar ook een aankoper laat zich soms achterover zakken om als een gewone bioscoopbezoeker te genieten. En dat gebeurt ook bij films die niet aangekocht gaan worden. "Je kunt tenslotte niet elke keer weglopen", lacht Nathalie. Hier haar Geheimtipps:
Top: "Wilbur begår Selvmord" (Lone Scherfig, Denemarken)
Flop: "Party Monster" (Fenton Bailey, VS).
Reacties
Geen reacties aanwezig