Duitse Spoorwegrevolutie
Berlijnse Berichten

Die eerste twee thema's bleken in de loop van de avond voornamelijk zijn eigen favorieten te zijn, maar de invoering van het nieuwe systeem bij de Duitse Spoorwegen houdt inderdaad heel Duitsland in de ban. De Deutsche Bahn had waarschijnlijk beter niet zelf van een revolutie kunnen spreken. Daar worden de mensen hier nerveus van. Zoveel gelukte revoluties kent de Duitse geschiedenis tenslotte niet.

Ook de Deutsche Bahn zelf is zenuwachtig geworden van haar eigen tamtam. Geschrokken merkte ze dat de journalisten, die afkwamen op wat ze zelf als de grootste omwenteling sinds 1835 (toen de eerste treinen in Duitsland reden) had aangekondigd, voornamelijk kritiek hadden. Die Zeit wijdde er een artikel aan op de voorpagina en citeerde daarin ongegeneerd Lenin en Gorbatsjov om de antistemming kracht bij te zetten. Prompt besloot de Bahn op de Grote Dag zelf (15 december) geen journalisten op de stations toe te laten. Daar is men van teruggekomen, maar het geeft aan dat de sfeer toch wat gespannen was. Over de eerste dag zelf valt er weinig dramatisch te berichten overigens. De invoering van de geheel vernieuwde dienstregeling, die ook op 15 december inging, verliep vlekkeloos. Als Nederlandse kon ik toch niet nalaten te denken: Het kan dus wel.

De Deutsche Bahn wil met haar revolutie een aantal dingen bereiken: dat het prijssysteem overzichtelijker wordt (geen overbodige luxe) en dat de treinen beter gevuld zijn. Dus krijg je korting als je van tevoren boekt (een week van tevoren levert zelfs 40 procent korting op) en is het contingent kortingsplaatsen per trein beperkt. Hoe later je boekt, hoe groter de kans dat je voor een goedkopere plaats een minder favoriete trein moet nemen. Verder is de oude kortingskaart met 50 procent korting vervangen door een nieuwe met slechts 25 procent korting. De grootste bezwaren van het nieuwe systeem zijn dat flexibele reizigers en mensen die veel reizen duurder uit zijn en dat je, als je je van tevoren gereserveerde trein mist, 45 euro boete (vriendelijk Umbuchungsgebühr genoemd) moet betalen plus het verschil met de normale prijs. Daar worden mensen heel boos van, dat kan ik ook nog wel bedenken, zeker als ze hun trein niet door eigen schuld missen. Het zou zo door de Nederlandse Spoorwegen bedacht kunnen zijn.

Ondertussen is het voor mij allemaal heel leerzaam: als Duitsers onzeker worden gaan ze in de rij staan en grijpen ze massaal terug op dat wat ze kennen. De loketruimte op het station Alexanderplatz is niet bedacht op meer dan twintig mensen en nu waren het er meer dan dertig, ook 's morgens vroeg en 's avonds laat. Tenslotte moest iedereen zich uitgebreid laten voorlichten over de gunstigste mogelijkheid, want alleen voor kinderen en honden is er niks veranderd. Maar de meeste wachtenden wilden alleen maar snel nog een oude kortingskaart kopen, zolang het nog kon. Dan wisten ze in ieder geval wat ze hadden.

Zelf ben ik helemaal niet ontevreden over het nieuwe systeem, maar ik reis dan ook niet veel met de trein. Ik kom deze stad alleen maar uit als ik naar Nederland ga. Daarvoor betaal ik nu maar negentig euro. In november was dat nog 140 euro. Ik heb me op twee treinen vast moeten leggen, dat is even wennen voor een vrijblijvend iemand als ik, maar als het vijftig euro scheelt wil ik dat best. Ik zie voor mij maar één groot nadeel: dat ik mijn trein terug mis. Want dan ben ik afhankelijk van de kennis over het Duitse prijssysteem bij de Nederlandse Spoorwegen en, naar ik vrees, verder van huis dan ooit tevoren.

Links:

Berliner Zeitung
'Große Hunde zahlen halb'

Berlijnse berichten: Ameland Berlijn