Columns

(8 februari 2007) Sterre Lindhout werkt sinds kort voor de Nederlandse ambassade in Berlijn. Voor het Duitslandweb schrijft zij iedere maand een column over haar belevenissen. Deze maand een lofzang op de ruimte in de Duitse hoofdstad.

(27 december 2006) In Duitsland is de auto een heilige koe. Vaak is het niet eens zo belangrijk dát je rijdt, maar wát je rijdt. De Duitsers beschermen hun wagen als een leeuwin haar welpen. Ieder vlekje wordt zorgvuldig weggepoetst, ieder deukje en schrammetje kan een diepe levenscrisis uitlokken.

(4 september 2006) Een huis kopen in Duitsland is doodeenvoudig. Je kunt zonder tolk naar de notaris die, dankzij een echtgenote uit Amersfoort, na afloop ook nog eens afscheid neemt met een vertrouwd klinkend "dàààg". Zelfs nu ik de sleutel in handen heb en al een paar nachten in mijn vakantiehuis heb doorgebracht, wacht ik nog tevergeefs op het eerste addertje onder het gras.

(7 augustus 2006) Hamburg is de hoofdstad van de cabrioletten. Begin deze maand verkondigde het statistisch bureau Noord dat de Hanzestad met 41.269 auto’s met inklapbaar dak de onbetwiste koploper in Duitsland is. Zo slecht kan het weer hier dus niet zijn. De Hamburger houdt van een fris windje door de haren. En toch... In de afgelopen maand bleef het dak er vaak opzitten. Nee, niet omdat het dak kapot was of omdat het regende, maar vanwege de te felle zon!

(31 juli 2006) Wie een tweede huis koopt in voormalig Oost-Duitsland, heeft een heleboel uit te leggen. Dat hadden we al eerder ervaren toen we jaren geleden een vakantiewoning kochten in de gemeente Staphorst. Als die plaatsnaam viel, keken mensen je meestal aan met een blik alsof je honderd vierkante meter vuilnisbelt had gepacht en daarop een lekkende tent had neergezet.

(28 juni 2006) Wat heeft een mens in voormalig Oost-Duitsland te zoeken? Als je me die vraag twee maanden geleden zou hebben gesteld, zou ik gezegd hebben: niets. Ik was nog nooit oostelijker dan Hannover geweest en bevond me daarbij in goed gezelschap. Sinds de val van de Berlijnse Muur heeft nog steeds eenderde van alle West-Duitsers geen blik geworpen achter het voormalige IJzeren Gordijn.

Het Fernsehmuseum in het Sony-Center aan de Potsdamer Platz werd vorige week feestelijk geopend. Het museum profileert zichzelf als "een levendig forum voor historische en hedendaagse Duitse televisie". Dát moest ik zien. Maar ondanks zijn pretenties, dure concept en veelbelovende locatie, blijkt het museum een sof.

(29 mei 2006) Ik heb het gedaan: ik ben getrouwd! Ik heb eindelijk de ambtelijke molen van een Duits-Nederlands huwelijk getrotseerd. Aan papierwerk heb ik een broertje dood, dus zag ik als een berg op tegen de hoeveelheid documenten die je nodig hebt voor een dergelijk huwelijk. Te meer, omdat ik een kafkaeske lokettenralley vreesde. Wie namelijk als burger van de Europese Unie denkt dat met de grenzen ook de papierwinkel is verdwenen, komt bedrogen uit.

(16 mei 2006) De beste televisiezondagavonden zijn die waarop Polizeiruf 110 wordt uitgezonden. De serie bestaat uit echte speelfilms, waarin het lijk enkel het alibi is voor meeslepende, tragikomische blikken op het leven in Meckelenburg, Beieren of Brandenburg. Elke regio heeft zijn eigen hoofdrolspelers en couleur locale. Polizeiruf 110 is al vijfendertig jaar een begrip: de eerste aflevering werd in 1971 vervaardigd in de DDR.

(13 april 2004) Het ZDF-programma Frontal21 is door de concurrentie van de ARD bekroond met een belangrijke prijs voor onderzoeksjournalistiek. Het televisieprogramma noemt zichzelf ‘kritisch, onderzoekend, onverschrokken’. En dat klopt allemaal. Maar de spoeling voor kritische journalistiek is ook wel erg dun geworden bij de Duitse publieke omroep. En de vorm van het programma is typisch Duits: een hoog moreel praatje bij een plaatje.