Columns

(3 januari 2003) Elk jaar word ik een beetje meer meegesleept in de Duitse kerststress. Vorig jaar liet ik me door mijn vriendinnen Sanne en Sarah verleiden tot het bakken van Plätzchen en nam me voor dat nooit meer te doen. Maar begin december herinnerde ik me alleen nog maar de lekkere koekjes. Enthousiast stelde ik voor een nieuw bakfestijn te organiseren.

van Jaap van Baar (24 december 2002) Ook voor de redactie van het Duitslandweb is de kerstvakantie aangebroken. Tot 2 januari…

(16 december 2002) In Duitsland vindt een revolutie plaats. Ik had dat niet zo door en moest er door een Amerikaan op gewezen worden, die nog maar net in Berlijn is komen wonen. "Duitsers hebben drie gespreksthema's", vertelde hij mij, "nationalisme, anti-Amerikanisme en de nieuwe Deutsche Bahncard."

(2 december 2002) Het eerste liedje dat ik van Herbert Grönemeyer hoorde was Männer. Het was de zomer van 1990, ik was zestien, stapelverliefd op een Duitse jongen, maar sprak nauwelijks die taal en wist nog niet zo veel van muziek. De tekst van het liedje heb ik met behulp van een woordenboek vertaald en uit mijn hoofd geleerd.

Misschien had ik het te lichtzinnig opgevat? Het Duitsland Instituut Amsterdam had me verzocht om een column van zeshonderd woorden. Daarbij werd geschreven: "misschien is ook een goed idee om uw eigen homepage in de tekst te noemen". Nou, graag:www.falko-hennig.de.

(8 november 2002) Begin dit jaar was Freek de Jonge in Berlijn, tijdens een internationaal festival voor cabaretiers. Hij trad op in het Duits, maar het was al snel duidelijk dat de zaal vol zat met Nederlanders en Duitsers die Nederlands verstaan. Dit was reden voor een aantal enthousiastelingen, onder wie ik, om Nederlandstalige avonden in Berlijn te organiseren. 

(25 oktober 2002) Ik was dertien en het was mijn zesde cassettebandje, want vroeger nummerde ik ze nog. Het staat vol hits uit 1986. Nog steeds vinden vrienden die er verstand van hebben dat mijn CD-collectie nogal wat te wensen overlaat, maar als het om mijn oude bandjes gaat, zie ik ook zelf in dat mijn muzieksmaak niet zo ontwikkeld was. Het is alleen zo lekker om af en toe in herinneringen zwelgend naar oude hits te luisteren.

(10 oktober 2002) Tot de verrassingen van de afgelopen verkiezingen hoorde het eerste Direktmandat aller tijden voor de Groenen. In het Berlijnse kiesdistrict Friedrichhain/Kreuzberg haalde de oudgediende Hans-Christian Ströbele de meerderheid. Pikant detail: de "Urgrüne" Ströbele was door zijn partij eigenlijk naar een niet-verkiesbare plaats op de lijst verbannen, en komt door deze stunt nu toch via de achterdeur in de Bondsdag. Een portret.

(1 oktober 2002) Eens per maand ontmoeten de Nederlandse correspondenten in Berlijn elkaar informeel aan wat ze de 'Stammtisch' noemen, in een café in Mitte. Sinds ik columns schrijf word ik daar ook voor uitgenodigd. De eerste keren zat ik bewonderend te kijken en te luisteren naar de Grote Namen der Nederlandse Journalistiek en was korte tijd de heldin van een paar Nederlandse vriendinnen. " Wat? Je zat naast Philippe Remarque van de Volkskrant?". "Oooh, ik luister elke ochtend naar Jacques Schmitz op Radio 1. Hoe ziet hij er uit?"

(12 september 2002) In München is fietsen een politiek statement. Of je hoort bij de zelfmoordactivisten die zich per fiets door de stad verplaatsen of bij de automobilisten die op ze jagen. Wellicht zelfs bij beide partijen, maar dan niet tegelijk. Ik moest op de fiets afremmen voor een plotseling opdoemende vuilniswagen. Het kwam me te staan op een scheldpartij vanuit het open raam van een Mercedes, die door deze manoeuvre vijf seconden moest wachten: "Je mag hier niet stoppen, je had dóór moeten fietsen!"