Het einde van een tijdperk
2005

Over de strategische finesses van deze coup tastten ervaren Bundeskanzleramt-watchers geruime tijd in het duister. Hoopte hij op die manier te verhinderen dat de christen-democraten Angela Merkel voor een sterkere partijleider zouden verruilen? Meende hij het fusieproces van WASG en Linkspartei in ademnood te kunnen brengen? Wilde hij een rebellie in de linker partijvleugel voorkomen? Of verlangde hij naar zeepkistenoptredens in de binnenlanden van Brandenburg?

Hoe het ook zij: de zes daarop volgende maanden waren de mooiste en interessantste van mijn correspondentschap – dat weet ik nu al. Ik kon uitbundig analyseren, deduceren en soms ook een beetje speculeren. Ik kon interessante Bondsdag-backbenchers interviewen. Ik kon schrijven over aspecten van de Duitse grondwet die anders buiten beschouwing zouden zijn gebleven, zoals de staatkundige rol van de bondspresident, en het curieuze verschijnsel ‘constructieve motie van wantrouwen’. En de belangstelling bij de redactie in Amsterdam voor dit alles was onuitputtelijk.

Ik heb daar gretig gebruik van gemaakt. Niet wetend dat de Duitse politiek na de vervroegde Bondsdagverkiezingen nóg spannender zou worden.