Onvergetelijke avond met Boulimie Barbie
Bezoek aan cabaret ‘Die Schmiere’

Hoe stel je je het slechtste theater van de wereld voor? Een lange wenteltrap leidt naar een soort keldergewelf. Onder het boogvormige witte plafond staan allemaal verschillende houten stoelen voor een klein podium. De voorste twee rijen bestaan uit divers gekleurde zitbanken.

In het midden van het podium hangt een blauw doek, aan de rechterkant opengeslagen. De wc’s en het café liggen erachter. Om daar te komen moet je dus door het decor lopen. Voor het podium hangt aan een lange stok een geel stuk karton met daarop het woord ‘Vorhang’ (het doek). 

Aan een zijmuur hangt een poster met daarop de onheilspellende woorden: ‘Die Schmiere. Das schlechteste Theater der Welt!’

De spelers doen tijdens de voorstelling veel moeite om die belofte waar te maken. De meeste sketches zijn inderdaad gewoon niet grappig. Het begint al bij het eerste stuk.

Saaie sketches

Een bruinharige vrouw van een jaar of veertig speelt een quizmaster op tv. In de quiz strijden twee werklozen, Kurt en Sabine, met elkaar om een baan. Daarvoor moeten ze vragen beantwoorden als: “Waar is een pakje boter het goedkoopst?” Kurt antwoordt: ”Rewe Markt, 1,50 euro.” Daarop Sabine: “Aldi, 0,45 euro.” In die dialogen zit geen humor, het is gewoon tekst, een voorgelezen dialoog.

Sabine wint de quiz en krijgt als beloning een halfjaarcontract als bordenwasser. Als pointe, als eindgrap zeg maar, zegt de quizmaster: “Oh, bordenwasser, wat een Amerikaanse droom! Want hoe snel werk je je van bordenwasser op naar ramenwasser.” Bijna niemand in de zaal lacht.

Frankfurts accent

De spelers spreken een bepaald Frankfurts accent. De -ch- klanken veranderen daardoor steeds in -sch- klanken. Dat maakt het voor onze groep soms lastig te verstaan.

Over taal gaat ook een sketch van twee vrouwen die samen naar een kroeg gaan. Hun conversatie zit vol Engels vocabulaire. De kroeg zelf is een ‘location’ en de achtergrond van een liefdesdrama is de ‘background’. Zo is de helft van wat ze zeggen Engels. Als dan iemand in het Engels vraagt waar de wc is, roepen ze verontwaardigd dat ze geen Engels begrijpen.

Het thema dat Duitsers steeds meer Engels door hun taal mengen, is op zichzelf best geschikt. Maar ook hier is de uitvoering zo saai en oppervlakkig dat het geheel gewoon niet leuk overkomt.

Grappige ongelukjes

Wel grappig is dat er van alles misgaat in de voorstelling. Eén keer knalt een houten bord aan een kleerhanger midden in de sketch naar beneden. Een andere keer blijft een bloem aan het doek hangen als de acteurs het podium verlaten en komt dan terecht in het volgende stuk waar het helemaal niet in past.

Maar verder lukt het de spelers niet om grappig te zijn. De sketches zijn op zichzelf wel leuk bedacht, maar de manier waarop ze worden uitgevoerd, is gewoon niet grappig.

Toch zit er zelfs tussen al die flauwheid hier en daar een lollig stukje. Toevallig is dat juist een scène waar de acteurs zelf niet op het podium zijn, maar van achter het doek zingen. Ze doen een radiocommercial na voor een zogeheten ’Boulimia-barbie’. De slagzin is: “Boulimia-barbie, vreet en braakt tegelijkertijd!”

Zelfrelativering

Het lijkt alsof de spelers zelf te weten dat hun stukjes niet echt geweldig zijn. Ze maken daar geregeld opmerkingen over. Zo vertellen ze voor de pauze dat er aan de kassa loten gekocht kunnen worden voor de voorstelling van volgend weekend. “Als u dan wint, komt u gewoon nog een keer. Of u geeft het kaartje cadeau en bezorgt iemand anders een rotavond!”

Ik heb vermakelijkere avonden beleefd. Aan de andere kant is het ook een hele belevenis om een keer naar het slechtste cabaret van de wereld te zijn geweest.

Folke Eikmeier is redacteur van de Scholierenpagina van het Duitslandweb. Hij zit in 6 gymnasium van de Scholengemeenschap Augustinianum in Eindhoven.

Afbeeldingen:

Die Schmiere
Duitsland Instituut Amsterdam