De Friederike-Krüger-Strasse

Toen ze vanwege haar hoge stem alsnog ontmaskerd werd, gaf koning Friedrich Wilhelm III van Pruisen haar toestemming om haar militaire carrière voort te zetten. In de Slag bij Dennewitz raakte ze zwaar gewond door granaatscherven waarna ze werd onderscheiden met het IJzeren Kruis 2e Klasse. Na haar herstel trok ze via de Nederlanden naar Frankrijk, ze was bij de intocht in Parijs in 1814.

Ik had eerlijk gezegd nooit van Friedrike Krüger gehoord maar deze zomer schreef Peter Tauber, staatssecretaris van Defensie en prominent CDU-lid, een stuk over haar in Die Zeit (2 augustus) dat begint met een wel hele lange aanloop. Die aanloop is politiek, want Tauber is er de man niet naar om zomaar voor de aardigheid een leuk stukje voor Die Zeit te schrijven. De boodschap is dat meer vrouwen zich aan moeten dienen bij de Bundeswehr.

Zijn pleidooi om een kazerne naar Friedrike Krüger te vernoemen mag een feministisch tintje hebben, maar laten we niet vergeten dat Tauber zich in zijn politieke loopbaan altijd behoorlijk kritisch heeft betoond ten opzichte van een ruimere abortuswetgeving. Net als veel andere christendemocraten beroept hij zich hierbij op de joods-christelijke beschaving waarin alleen God over leven en dood beschikt.

Het is een beetje wonderlijk, dat je nooit joodse mensen een beroep hoort doen op die joods-christelijke beschaving. Afgezien daarvan is het vreemd dat een staatssecretaris van Defensie meent dat alleen God en niet de mens over het leven van een ander beschikt. Als mensen elkaar niet mogen doden, zouden er niet alleen vrouwen bij de Bundeswehr moeten, maar is een totale ontwapening van het leger noodzakelijk, afgezien misschien van wapenstok en pepperspray.

Dat staat echter haaks op de internationale ontwikkelingen, die een veel grotere militaire bijdrage van Duitsland lijken te vragen. En, a fortiori, van Europa: de Verenigde Staten trekken zich terug en er zijn toenemende spanningen met Rusland en in Turkije. Een week na Peter Taubers artikel schreef Caroline de Gruyter in haar wekelijkse Europa-column voor NRC Handelsblad hoe groot de tekorten bij de Bundeswehr zijn. Uit een rapport van een parlementaire commissie eerder dit jaar blijkt dat Duitse tankcommandanten tijdens een oefening over zo weinig machinegeweren beschikten, dat ze zwart geschilderde bezemstelen namen om de oefening tot een succes te maken. Alle onderzeeërs lagen eind 2017, geheel in lijn met de joods-christelijke beschaving, aan de ketting, en alle grote transportvliegtuigen waren in reparatie.

En dat, zo vervolgt De Gruyter snedig, terwijl de veel gesmade Fransen tweeëneenhalf keer zoveel uitgeven aan defensie. Hoe zit dat dat dan eigenlijk, zo schakelt ze door, met de Duitse verwijten aan de Franse monetaire politiek, als de Fransen hier wel, of althans veel meer, hun Europese verantwoordelijkheid nemen? Duitsland, zo betoogt ze, gedraagt zich eigenlijk op het gebied van defensie zoals Frankrijk met de euro. Zou een bilaterale samenwerking hier niet voor de hand liggen?

Daar zou ik Peter Tauber graag eens over horen. Ik neem aan dat die zwartgeschilderde bezemstelen hem ook niet lekker zitten, dat was niet waar zijn pleidooi voor meer Soldatinnen nu meteen op uit was. En al helemaal niet in de geest van Friederike Krüger, die het laatste deel van haar leven overigens in vrede doorbracht in Templin, waar ze begraven is, waar al een straat naar haar is venoemd en waar Angela Merkel schoolging.