Rudolf Eucken
1908

De studies die Eucken volgde spelen een belangrijke rol in zijn literatuur. Eucken studeerde filosofie, filologie en geschiedenis. Hij ontwikkelde een voorkeur voor de idealistische filosofie, als tegenhanger van het materialisme. Volgens zijn filosofie bestond alles alleen in de geest, voorwerpen waren mentaal geconstrueerd.

Eucken stond erom bekend dat hij zijn boeken vaak herzag om nieuwe inzichten toe te voegen. Van sommige boeken zijn meer dan tien edities verschenen. In ‘Geschichte und Kritik der Grundbegriffe der Gegenwart’ besprak hij de herkomst, fomulering en ontwikkeling van moderne concepten zoals ‘subjectief’ en ‘objectief’, ‘mechanisch’ en ‘organisch’ en ‘theoretisch’ en ‘praktisch’. Hij omschreef naar eigen zeggen “concepten als spiegel van hun tijd”. Dit boek vernieuwde hij tientallen jaren tot de laatste versie in 1908 verscheen met een andere titel: ‘Geistige Stömungen der Gegenwart’. De inhoud was ook veranderd. Het boek was een kritiek op conflicten van de moderne beschaving geworden.

In 1908 kreeg Eucken de Nobelprijs voor de Literatuur voor zijn filosofische boeken. Het Nobelprijscomité prees de warme en krachtige manier waarop hij in vele werken een idealistische levensfilosofie ontwikkelde. Eucken zocht “met zijn brede visie vurig naar de waarheid”.

Eucken gebruikte later zijn filosofie ook om politieke standpunten in te nemen. Tijdens Eerste Wereldoorlog zette hij zich in voor het nationalisme. In 1920 viel hij het marxisme aan in het boek ‘Der Sozialismus und seine Lebensgestaltung’. Volgens hem was het een systeem dat menselijke vrijheid beperkte en spirituele en culturele aspecten van het leven minacht.

Eucken stierf in 1926 in Jena.