Gerhart Hauptmann
1912

Hauptmann was na zijn studie landbouw naar eigen zeggen “hongerig naar cultuur”. Daarom schreef hij zich in voor de kunstacademie. Hier leerde hij naast beeldhouwen “wat hoop en schoonheid is”, zo schreef hij in zijn biografie voor het Nobelprijscomité. Na een reis in het Middellandse Zeegebied begon hij als beeldhouwer te werken.

Zijn eerste toneelstuk was ‘Vor Sonnenaufgang’ in 1889. De hoofdpersoon Alfred Loth bezoekt zijn schoolvriend die in de kolenmijnen werkt. In het boek komen alcoholisme en seksualiteit voor en dit zorgde voor een schandaal bij het publiek. Theaterwetenschappers zien het toneelstuk als het begin van naturalistisch drama in Duitsland, omdat het alledaagse situaties omschrijft zonder die te idealiseren.

De stijl waarin Hauptmann schreef was realistisch. Zijn meest succesvolle toneelstuk is ‘Die Weber’. In het stuk vechten arbeiders voor hun rechten. Een ander typisch werk van Hauptmann is ‘Der Narr in Christo Emanuel Quint’. De hoofdpersoon heeft geen opleiding en denkt dat hij de reïncarnatie van Jezus is. De innerlijke wereld van alle personages is uitgebreid beschreven.

In 1912 kreeg hij de Nobelprijs voor de Literatuur. Het Nobelprijscomité noemde zijn werk “uiteenlopend en voortreffelijk”.

In de jaren dertig trok Hauptmann zich steeds meer terug uit het publieke leven. Hij liet zich niet uit over het nationaalsocialisme. In 1946 stierf hij in zijn geboortestreek Silezië, dat inmiddels in Poolse handen was gekomen en waar de meeste Duitsers werden verdreven naar Duitsland. Hauptmann mocht niet in Silezië worden begraven en werd later bijgezet in een klooster in het Duitse Hiddensee.