De gouden jaren '20: relatieve stabiliteit
Weimar Republiek: 1919-1933
De periode tussen de hyperinflatie van 1923 en de economische crash van 1929 staat bekend als de gouden jaren. De Republiek van Weimar liet op dat moment zien dat zij wellicht toch bestaansrecht had. Gustav Stresemann voerde een verstandige politiek en rijkspresident Von Hindenburg oefende een matigende invloed uit op rechtse tegenstanders. Berlijn was hét uitgaanscentrum van Europa.
De maatregelen die Gustav Stresemann had genomen om aan de hyperinflatie een einde te maken bleken effectief. In 1924 kon de Duitse economie zich langzamerhand herstellen. Voor de kwestie van de herstelbetalingen werd een oplossing gevonden. Met het Dawesplan (augustus 1924) werden de jaarlijkse herstelbetalingen verlaagd om de Duitse economie op adem te laten komen. Ook ging het Amerikaanse bedrijfsleven kortetermijnleningen verstrekken aan Duitsland. Frankrijk beloofde om uiterlijk in 1925 de Ruhrbezetting op te heffen.
In februari 1925 overleed rijkspresident Ebert. De daaropvolgende verkiezingen werden met een ruime meerderheid gewonnen door de conservatieve kandidaat Paul Von Hindenburg, een generaal uit de Eerste Wereldoorlog. Von Hindenburg wist ook van politiek rechts steun te verkrijgen voor de Republiek van Weimar. Dit droeg bij aan de relatieve politieke stabiliteit van de gouden jaren.
Het culturele leven in met name Berlijn maakte deze jaren een ongekende bloei door. Bertolt Brecht maakte hier zijn vernieuwende epische theater en Fritz Lang maakte in de Babelsberg Studio’s in Potsdam grensverleggende en peperdure speelfilms. Berlijn was ook hét muzikale centrum van Europa, zowel voor de moderne als de populaire muziek. De stad trok veel artiesten en makers van politieke satire en humoristische maatschappijkritiek. Uit heel Europa stroomden nieuwsgierige bezoekers naar het hippe, gewaagde uitgaansleven van de Duitse hoofdstad. Berlijn was the place to be.