Op het puntje van mijn chique stoel
Een bezoek aan de Bayerische Staatsoper

Via de telefoon had ik gevraagd om de goedkoopste plaatsen. Staanplaatsen leek mij voor een langdurige opera niks, dus kreeg ik de goedkoopste zitplaatsen aangeboden. Het waren prachtige rode pluchen stoelen, maar toen merkte ik pas waarom de plaatsen relatief goedkoop waren; we zaten op de laatste rij van het derde balkon. Dat is ongeveer tegen het toneel aan en zo konden we alleen zien wat er rechts gebeurde!

Een gelukje

Het stuk begon met een grappig bedoelde intro waar ik echt niets van begreep. Daarna hoorden we wat stemmen aan de linkerkant, maar personen waren niet te zien. Het was moeilijker dan ik had verwacht en ik vestigde al mijn hoop op de te wazige Duitse Übertiteln (een rechthoekig scherm boven het podium met daarop de teksten in het Duits vertaald) en keek af en toe naar de rechterhelft van het podium. Gelukkig kwamen de mensen naast ons niet opdagen en konden we iets opschuiven naar rechts, maar nog steeds zat ik op het puntje van mijn chique stoel naar beneden te staren.

Vreemde gewoonte

Toen was het pauze. Er heerste in het gebouw een merkwaardige gewoonte om de benen te strekken door rondjes te lopen rond de grote marmeren trap. Een beetje melig lopen we een paar rondjes mee en besluiten dan naar beneden te gaan voor de drankjes. In de hal was het ook erg vol en haast iedereen stond met een coupe met ijs of een flesje Bellini (witte wijn met perzik) in de hand te praten! De sfeer was ontspannen, maar wel statig. Het leek alsof de hele MaximilianstraBe was leeggelopen (vergelijkbaar met de PC Hooftstraat in Amsterdam)! Toen ik foto’s ging maken van de kroonluchters en de trap werd dat erg raar gevonden.

Eindelijk!

Na de pauze hebben we geluk: er zijn weer mensen weggegaan en zo kon ik nu eindelijk bijna alles van het podium zien! Ik ontdekte wat een origineel decor het is met een sterrenhemel die men kan laten zakken, waarop in grote neonletters L`Empire staat geschreven, twee witte sofa’s, een palmboom en een berg met roze en zwarte strepen. De personages komen op in prachtige kostuums en het verhaal gaat verder. Diana zelf heeft ook niet-kuise gevoelens gekregen voor iemand, de herder Endiome. Als hij slaapt vermomt ze zich als maan en vol passie zoent ze hem. De god Pan ontdekt dit en omdat hij Diana zelf wel ziet zitten, wordt hij boos op Endiome en neemt hem gevangen. Juno, de vrouw van Love, komt ook naar de aarde toe om te kijken wat haar man Love uitspookt. Als ze zijn avontuurtje met Calisto ontdekt, neemt ze wraak en verandert haar in een berin. Ondertussen wordt Endiom bevrijd door Diana en legt hem voor eeuwig te rusten onder de sterrenhemel in de bergen. Love kan de gedaanteverandering van Calisto niet terugdraaien en neemt afscheid van haar. Hij spreekt geruststellende woorden en laat haar zien dat ze later als sterrenbeeld zal schijnen.  

Applaus

Als de opera is afgelopen wordt uitvoerig geapplaudisseerd, de spelers zijn wel vier keer toegejuicht als iedereen eindelijk de zaal uit is. Opeens is het gebouw helemaal leeg; niemand praat hier kennelijk nog even na. Wij besluiten dan ook maar te gaan. Het is alweer laat als ik de sterren zie en denk aan het lot van Calisto.