Polen zijn emotionele mensen
Duitsland-Polen gezien in Düsseldorf

 Damian, Thomas, Alina en Monika zochten tevergeefs een groot scherm om de wedstrijd op te zien. In de Bolker Strasse, midden in het centrum, barst het van de kroegen waar Duitsland-Polen wordt getoond, maar die waren al een paar uur voor de wedstrijd afgeladen vol. Het Poolse vriendenclubje had gehoord dat er aan de Rijn een megascherm zou staan, maar dat blijkt niet het geval.

Düsseldorf had eigenlijk één van de WK-steden moeten worden. “Daar hebben ze een waanzinnig duur stadion voor neergezet hier”, zegt Achim, Duitser en groot WK-fan. “Ik geloof dat alleen de Allianz Arena in München duurder was. Maar nu Düsseldorf het heeft moeten afleggen tegen andere steden, heeft de stad het er maar gewoon bij laten zitten. Overal maken ze er wat van, behalve hier.”

Schermen

 Tegen de tijd dat de wedstrijd begint, staan de Poolse vrienden aan de Rhein Ufer Promenade. Ook daar zijn schermen, maar er is vrijwel niets meer van te zien. Duitse fans die al eerder een plekje hebben gezocht, belemmeren het zicht. Alleen in de Poolse kroeg Polonez, in de binnenstad, is meer dan genoeg plek, maar “daar gaat niemand heen”, zeggen Thomas en Damian.

Eigenlijk zijn ze niet eens meer Pools, ze hebben allemaal de Duitse nationaliteit. In 1989 zijn ze naar Duitsland gekomen met hun families, toen waren ze een jaar of veertien. “Maar in ons hart zijn we Pools gebleven”, zegt Monika´s vriend, die zijn naam niet wil zeggen omdat zijn baas niet mag weten dat hij naar de wedstrijd kijkt. Officieel heeft hij zich namelijk ziek gemeld.

Ze zien het van tevoren somber in, want Polen heeft de laatste wedstrijden niet goed gespeeld. Dat is de schuld van de trainer. Die heeft zeven spelers van de selectie die Polen wist te kwalificeren voor het WK niet meegenomen naar Duitsland. “Onbegrijpelijk”, zegt Thomas. Maar als de wedstrijd is begonnen, zijn alle sombere gedachten verdwenen. Ze maken veel lawaai en moedigen hun land vol overgave aan. De Duitse fans kijken er welwillend naar. Er zijn zo weinig Poolse fans in de stad dat de Duitsers hen zelfs toejuichen als ze langs lopen.

Scheldnamen

 Damian verzint steeds nieuwe scheldnamen voor Lukas Podolski, speler van het Duitse elftal maar van origine Pools. Ook Klose is geboren in Polen, maar die wordt met rust gelaten. “Klose klinkt niet Pools, Podolski wel, dat scheldt lekkerder”, vinden de jongens. Van Schwuchtel (homo), via Wichser (rukker) gaat het naar Hurensohn en Landverräter. Het eindigt met “Lukas Podolski war früher eine Frau”, en daar moeten de Duitsers ook wel om lachen.

“Wij Polen zijn emotionele mensen”, verontschuldigt Damian zich als hij voor de zoveelste keer Schwuchtel de menigte in roept. “Dat zit in ons hart.” Als Angela Merkel en de Poolse president in beeld verschijnen, beginnen Polen en Duisters een gezamenlijk fluitconcert. Ze zijn allebei niet erg populair bij hun volk.

In de pauze ontdekt het vriendenclubje een ander Pools eilandje in de menigte en sluit zich daarbij aan. Juichend omarmen ze elkaar en schreeuwen ze om het hardst: “Polska!” Verderop, bij een van de andere schermen aan de Rhein Ufer Promenade, staat een groepje mannen met oranje t-shirts. Het zijn Nederlanders die in de haven van Amsterdam werken maar een week op cursus zijn in Düsseldorf. “We hebben een nieuwe kraan gekocht en leren hier hoe we die moeten bedienen.” Ze zijn voor de Polen, maar eigenlijk drinken ze vooral veel bier met elkaar. Naast hen staat Rodrigo uit Chili. Hij heeft de Duitse vlag om zijn schouders geknoopt. “Mijn vader is Duits dus ik ben voor Duitsland”, legt hij uit.

Paraplu’s

 Halverwege de tweede helft begint het plotseling te onweren en binnen een minuut regent het keihard. De meeste toeschouwers zoeken een plekje onder één van de parasols, de rest schuilt onder Duitse vlaggen en meegebrachte paraplu´s. Van het beeldscherm is helemaal niks meer te zien. Rodrigo kan als langste in de menigte nog net een hoekje van het scherm zien en vertelt alle anderen wat er gebeurt. Er worden vooral veel hoekschoppen genomen.

Maar lang houden de fans dit niet uit. Dan maar nat. Alle papraplu´s worden weer inegklapt en gezamenlijk schreeuwen de Düsseldorfers zich door de zinderende slotfase heen. De ene na de andere poging de bal in het Poolse doel te krijgen, mislukt, en vertwijfeld trekken de Duitse fans aan hun haren, schreeuwen en maaien met hun armen. “Ich glaubs nicht!” roepen ze steeds wanhopiger.

Oorverdovend

 De bevrijding is enorm als de bal er dan uiteindelijk in een van de laatste minuten ingaat. Tegen die tijd is eigenlijk niet goed meer te zien wat er gebeurt, omdat het scherm nat is en onscherp, maar het geschreeuw is oorverdovend, dus er is geen twijfel mogelijk. Het slotsignaal gaat volledig onder in het bulderende lawaai van de honderden Düsseldorfse fans op de promenade.

Polen zijn er niet meer te zien in de menigte. Alleen Damian is er nog. Hij heeft het druk met twee Duitse meisjes, die hem graag willen troosten. “Weet je wat het is”, legt hij hen uit, “wij Polen zijn emotionele mensen. Dat zit in ons hart.”

Het gejuich van de Duitse fans gaat over in het scanderen van “Finale! Finale!” en “Wir fahren nach Berlin”. Tegen de tijd dat ze de binnenstad hebben bereikt is het „Wir werden Weltmeister“ geworden. De Bolker Strasse is een kolkende zee van Duitse fans die met grote vlaggen zwaaien geworden. Alleen bij de McDonald’s houden twee Poolse meisjes stand. “Polska Polska!” proberen ze tegen de massa in te roepen. Maar niemand hoort hen.

Marja Verburg is medewerker Voorlichting bij het Duitsland Instituut Amsterdam.