FDP

De Freie Demokratische Partei (FDP) vertegenwoordigt het liberalisme in Duitsland. De FDP wil de invloed van de staat terugdringen ten gunste van de verantwoordelijkheid van de burger. De partij concentreert haar aandacht op de thema's belasting, onderwijs en werkgelegenheid. Hoewel de FDP momenteel oppositiepartij is, steunt zij het voornemen van regeringspartij SPD om de plannen van de commissie-Hartz, voor een krachtige hervorming van de arbeidsmarkt, nog voor de verkiezingen in september vast te leggen. Deze plannen komen dan ook grotendeels overeen met het streven van de FDP naar meer marktwerking op het terrein van arbeidsbemiddeling en werkloosheidsuitkeringen.

De FDP streeft ernaar tijdens de verkiezingen dermate groot te worden, dat zij onmisbaar is voor het vormen van een coalitie. Voor de Duitse eenwording in 1990 was de FDP, ongeacht haar grootte, feitelijk onmisbaar, aangezien zij naast de SPD en de CDU/CSU de enige regierungsfähige partij was in het parlement (Die Grünen waren nadrukkelijk een oppositiepartij). Tussen 1969 en 1998 heeft de FDP onafgebroken deel uitgemaakt van de Duitse regering. Sinds de PDS en Bündnis 90/Die Grünen zitting hebben in de Bondsdag is de steun van de FDP echter niet langer noodzakelijk voor het vormen van een meerderheid, zoals bijvoorbeeld blijkt uit het bestaan van de huidige coalitie van de SPD en Bündnis 90/Die Grünen.

Om haar doel te bereiken presenteert de FDP zich meer dan in het verleden als een partij voor het hele volk. De partij die in het verleden op basis van haar belastingpolitiek, die vooral de hogere inkomens ten goede kwam, werd aangeduid als Zahnärztepartei, probeert door middel van een ludieke campagne het beeld te vestigen van een Spaßpartei. Zij heeft aangekondigd achttien procent van de stemmen te willen behalen. Tot op heden heeft de FDP bij de parlementsverkiezingen nooit meer dan 12,8 procent van de stemmen gekregen; dat was in 1961. In 1998 haalde de FDP slechts 6,2 procent van de stemmen.

De FDP probeert tijdens de campagne een onafhankelijke indruk te wekken door haar opties met betrekking tot een eventuele coalitie nadrukkelijk open te houden. De partij doet dat door bijvoorbeeld een belastingverlaging te eisen als voorwaarde voor haar deelname aan de regering, en door van haar gedoodverfde coalitiepartner, de CDU/CSU, te eisen dat deze partij de nieuwe immigratiewetgeving van de regering niet terugdraait, zoals de CDU/CSU heeft aangekondigd te zullen doen wanneer zij in de regering komt. De FDP sluit een samenwerking met de SPD niet uit. De zelfstandige houding van de partij blijkt voorts uit het feit dat de partij voor de eerste maal in haar bestaan een kandidaat naar voren heeft geschoven voor het kanselierschap: Guido Westerwelle.

Het streven van de FDP om achttien procent van de stemmen te behalen heeft tijdens de verkiezingscampagne schade opgelopen door de vermeend antisemitische uitlatingen van de vice-voorzitter van de partij, Jürgen Möllemann. In mei verweet Möllemann de vice-voorzitter van de Centrale Joodse Raad in Duitsland, Michel Friedman, dat diens houding antisemitisme bevorderde. Onder druk van de publieke opinie werd Westerwelle gedwongen Möllemann tot excuses te bewegen. Het kwaad was op dat moment echter reeds geschied: de FDP werd verweten in haar poging zich te manifesteren als brede partij, populisme niet te schuwen.
In de peilingen  lijkt de FDP zich inmiddels te stabiliseren rond tien procent van de stemmen.

Klik hier voor een korte historische achtergrond van de FDP.
Klik hier voor het regeringsprogramma van de FDP.