Willy Brandt bondskanselier 1969-1974
BRD Ostpolitik en RAF: 1966-1982

In reactie op de protesten van eind jaren zestig kwam Brandt met het motto Mehr Demokratie wagen. Hij pleitte voor meer invloed van de burgers op de politiek, culturele openheid en een socialere politiek. Brandt kreeg met zijn ideeën een groot deel van de protestgeneratie achter zich. De hervormingen van de sociaal-liberale coalitie en de 'openheid van bestuur' herstelden bij velen het vertrouwen in de politiek.

Vanaf 1972 werd echter duidelijk dat sommige van Brandts idealistische plannen te hoog gegrepen waren. De oliecrisis van 1973 en de daaropvolgende economische recessie maakte bijvoorbeeld de realisatie onmogelijk van het uitgebreide en kostbare sociale stelsel dat de kanselier voor ogen had.

Brandt zette zich ook in voor een betere relatie met Israël. In juni 1973 bracht hij als eerste Duitse bondskanselier een bezoek aan het land. Twee jaar later, in juli 1975, kwam minister-president Yitzhak Rabin naar de Bondsrepubliek. Hij bezocht het voormalige concentratiekamp Bergen-Belsen en West-Berlijn. 

De regering-Brandt stak vooral energie in de Ostpolitik. En met succes. In 1971 ontving Brandt de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn inzet voor de detente tussen Oost en West. Bij de verkiezingen van 1972 behaalde de SPD het beste resultaat van haar bestaan.

Maar de gigantische inspanningen aan het oostelijke diplomatieke front wreekten zich na 1972. De tweede regering Brandt (SPD en FDP) was minder slagvaardig en Brandt zelf raakte oververmoeid en depressief. In 1974 moest hij aftreden omdat zijn vertrouweling Günter Guillaume een DDR-spion bleek.